Annelere öğüt

İlgi göstermek de bir sanat. Biz Türkler bu sanatta hiç iyi değiliz. Çocuklarımıza yap/yapma’lardan oluşan bir eğitimi reva görüyoruz ve bunu gerçek ilgi ve sevgi ile karıştırıyoruz. Çocuklar gerçek ilginin ne olabileceğini bilerek geliyorlar dünyaya. Ondan huysuzluk ediyorlar. Yoksunluk krizi bir nevi.

Elinizde dünyaya hayretle bakan, meraklı bir varlık var. O bir soru işareti olarak doğdu. Ne olur onu noktaya çevirmek için çabalamayın. Törpülemeyin meraklarını. Beceri olarak hayatta kalma bilgileri vermeniz, düştüğünde ayağa kalkmayı ve birlikte var olacakları evreni öğretmeniz yeterli. Onun yerine siz düşüp kalkmayın.

Ötelerden getirdiği bilgiler yüreğinin içinde gizli zaten. Nasıl hissetmeleri gerektiğini de biliyor onlar. Belki unuttunuz ama siz de öyleydiniz. Kendi yaşamınızı askıya almadan, özgür ve mutlu yaşayarak örnek olun. Taklit ederek öğrenirler zira. Yoksa sizin korkularınız ve endişelerinizi örnek alıp içlerinde taşıyıp getirdikleri rengarenk duygularla dolu sandığı güvenip de açamıyorlar. Bütün bir ömür anahtar boyunlarında dolanıp duruyorlar sonra. Başkalarının sandığına göz dikerek. Kendini bulma kurslarına servet yatırıp elleri boş dönerek.

Doğaya, en büyük öğretmenin bağrına şimdiden salın onları. Sizi çocukken salmadılarsa birlikte çıkın, birlikte öğrenin. İleride anı olarak aldığınız oyuncağı değil o “gerçek” ilgi anlarını yad edecekler inanın. Sandıklarınızı açıp birlikte içine baktığınız anları. Ona verebileceğiniz en güzel armağan anahtarın varlığını anımsatıp, açacağı kapağı göstermek. Gerisini o becerir.

Sözüm salt çocuk sahibi olanlara da değil. Varsa içimizde ihmal edilmiş, yap-yapmalara sıkı sıkıya sarılmış, küskün, korkmuş bir çocuk, ona da aynı özen lazım. Öğrenmenin yaşı yok ki. Kendine her gün zayıf karne verenler de doğaya çıksın; günahın, hatanın, yap-yapmaların olmadığı yerlerde gezinsin.

Petek Çırpılı araştırmacı yazar. #tarih dergisi gastro tarih yazıları yazıyor. Bodrum’da yaşıyor.