BlogKinder

Çok dilli çocukların dil gelişimi için en ama en önemli yöntemlerden biri nedir deseler, ‘’kitaplar’’ söyleyeceklerim çok başında gelirdi.

Çocuğunuzun ana dilini ya da başka bir dili iyi derecede edinmesinin en iyi yollarından biri de kitaplardır. Çocuğunuzla paylaştığınız dili kitaplar aracılığıyla geliştirirken bir yandan da çocuğunuz ve sizin aranızda çok sağlam bir bağ kurmaya başladınız bile. 

Bir taşla (yani kitapla) iki kuş! 

Şu ana kadar ana dilini başarılı bir şekilde kullanan o pek çok dengeli çok dilli çocuğun ailesiyle görüştüm. Onlara çocuklarının bu derece iyi ana dilini (ve toplum dilini de) konuşmasının sırrı ne diye sorduğumda istisnasız hepsinin paylaştığı bir cevap vardı. Evet, doğru tahmin ettiniz, kitaplar!

Kitaplar bu çocuklara hem fark ettirmeden pek çok dil girdisi veriyor hem de o dili anlamaları ve kullanmaları için motivasyon sağlıyordu. Kitaplar sayesinde bu çocuklar evde kullanılan kelimelerin sınırlarını aşıyor ve yepyeni kelimeler öğrenmekle kalmıyor, o kelimelerin cümle içinde nasıl kullanıldığını da duyuyorlardı. İşte dil gelişiminin en önemli prensipleri de bunlardır.

Kitaplar ve çocuklara kitap okumanın önemiyle ilgili yazabileceğim o kadar çok şey var ki. 

Ama burada bırakıyorum.

Bu yazdıklarımın size ilham ve motivasyon olması dileğiyle.

Aslında bu yazı oğlum Alp'in iki dilli yolculuğunda kitapların etkisi üzerine olacaktı, hatta bu yazının 3-4 paragrafını bile yazmıştım ama Alp'in aramıza katılmasından itibaren kitaplarla çıktığımız yolculukta kendi çocukluğuma dönüş yaptığım bir zaman makinasında olma halimle ilgili aklıma gelenleri paylaşmak istedim. Çocukluğuma doğru beni eşsiz bir yolculuğa çıkaran Alp'ime ve bizi kitaplarla buluşturan tüm değerli yazarlara, hayal güçlerine ve çizimleriyle dünyamızı renklendiren ve hayal gücümüzü besleyen tüm illüstratörlere sonsuz teşekkürler.

    Gidemesek de,göremesek de orada bir çocuk kitapçısı var.Teee...Londra'da...Farklı ülkeler,farklı şehirler,farklı diller...Ama kitapların sıcağında ve kokusunda olmayı sevenler buluyoruz birbirimizi.

Yabancı ülkeye yeni gelmiş bir öğretmen olarak İngiltere’ye ilk geldiğim zamanlar resmen sesi kesilmiş bir kuş gibi hissediyordum. Türkiye’de sekiz yıl çeşitli kurumlarda, çeşitli kademelerde öğrencileriyle şarkı söylemiş ama birden bire istemsiz susmuş bir garip çalıkuşu. Gelmeden kısa bir zaman önce bir üniversitede Çocuk Edebiyatı dersleri almıştım. O zamanlar çocuğum olursa nasıl kitap seçeceğimi öğrensem yeter diye düşünürken, bu aldığım eğitim İngiltere’de çok dilli büyüyen çocuklarla bir fırsata dönüştü.

İlgi göstermek de bir sanat. Biz Türkler bu sanatta hiç iyi değiliz. Çocuklarımıza yap/yapma’lardan oluşan bir eğitimi reva görüyoruz ve bunu gerçek ilgi ve sevgi ile karıştırıyoruz. Çocuklar gerçek

Sonra devam etti. “Annelik her kararından pişmanlık duymaktır. İşi bırakır, yanında olursun, çalışıp birine bırakırsın. Her seçimde bir pişmanlık yürür yanında.”

Benim doktorum da 27 yaşında bir yetişkin annesiydi. O yolları çok önce güzel güzel yürümüştü.

 

                    

İlk sayfalar çok zorlandım, okuduğumu anlamıyordum hiç. Hani olur ya böyle okursunuz ama aklınız başka yerdedir de geri dönersiniz, kelimeler tanıdık gelir ama anlamamışsınızdır ve bu durumun tuhaflığını fark edip bu farkındalığa odaklandığınız için de gene anlamazsınız ve üçüncü kez başa sararsınız; hah işte tam da öyleydi. Konunun beni sarması lazımdı yoksa bitirmem mümkün değildi
kitabı. Çok popülerdi çünkü nasıl anlamazdım?!